12.09.2014 (Piątek)

18.00 – 22.00

Otwarcie budynku, performance, BYOB

Zwiedzanie kolekcji obiektów Tadeusza Kantora oraz wystawy sztuki współczesnej Nic 2 razy, która podejmuje temat przedmiotu i jednocześnie rekwizytu teatralnego oraz roli, jaką pełni on we współczesnym performansie. Z okazji otwarcia nowej siedziby Cricoteki Oskar Dawicki policzy publiczność. Wieczorem zapraszamy na set DJ-ski Nicka Halletta oraz na imprezę B.Y.O.B. (Bring Your Own Beamer – Przynieś Swój Projektor). ● Wstęp wolny.

13.09.2014 (Sobota)

11.00 – 21.00

wystawa Nic 2 razy

Wystawę Nic 2 razy będzie można zwiedzać do późnych godzin wieczornych. ● Wstęp wolny.

13.09.2014 (Sobota)

12.00

WARSZTATY

Warsztaty Marvin Gaye Chetwynd zaprosi publiczność do animacji dioram, które są częścią wystawy. ● Czas trwania: 45 minut. Obowiązują zapisy.

13.09.2014 (Sobota)

13.00

Oprowadzanie po wystawie

Artyści i kuratorka Joanna Zielińska oprowadzą chętnych po wystawie Nic 2 razy. ● Czas trwania: 45 minut. Obowiązują zapisy.

13.09.2014 (Sobota)

18.00

koncert

Jaap Blonk wykona Ursonatę Kurta Schwittersa oraz fragment powieści Guya de Cointeta pod tytułem Espahor Ledet Ko Uluner! Książka została opublikowana w 1973 roku pod pseudonimem Qei No Mysxdod, w języku wymyślonym przez artystę. Performance jest realizowany dzięki uprzejmości Guy de Cointet Estate oraz Air de Paris, Paryż. © Wszystkie prawa zastrzeżone. ● Czas trwania: 40 minut. Obowiązuje bilet wstępu.

13.09.2014 (Sobota)

19.00

opera

Jednoaktowa opera zrealizowana przez amerykańską artystkę Shanę Moulton i muzyka Nicka Hallett’a przy udziale sopranistki Marzeny Lubaszki. Główną bohaterką jest Cynthia – kobieta ogarnięta różnego rodzaju fobiami. Podróżuje ona przez halucynacyjne i bajkowe krajobrazy utrzymane w estetyce wcześniejszych prac artystki. Performance jest częścią cyklu Wispering Pines powstającego od 2002 roku. ● Czas trwania: 45 minut. Obowiązuje bilet wstępu

13.09.2014 (Sobota)

20.00

FILM

W kwietniu tego roku amerykański artysta Michael Portnoy w ciągu pięciu godzin opowiedział amsterdamskiej publiczności sto pięknych dowcipów (100 Beutiful Jokes). Prezentowany w Cricotece film jest szczególnym zapisem tamtego popołudnia. Projekt zrealizowany przy współpracy z Muzeum Stedelijk w Amsterdamie. ● Czas trwania: 45 minut. Obowiązuje bilet wstępu.

14.09.2014 (Niedziela)

14.00

Warsztaty wokalne

Wybitny holenderski muzyk i performer Jaap Blonk poprowadzi warsztaty dla tych, którzy chcą rozwinąć swoje umiejętności wokalne. W swojej metodzie artysta nie stroni od żartu, wykorzystując elementy improwizacji oraz gry. ● Czas trwania: 3 godziny. Obowiązują zapisy.

14.09.2014 (Niedziela)

18.00 i 19.30

PERFORMaNCE

Drugi z serii projektów teatralnych realizowanych przez Catherine Sullivan, wykorzystujących „znalezione” produkcje sceniczne. Projekt odnosi się do readymade, praktyki zawłaszczania i kolażu. Performance powstał wspólnie z teatrem Opera Buffa z Warszawy, pod kierownictwem Katarzyny Wińskiej. Udział biorą: Maciej Czerwiński, Piotr Glikson, Renata Luciak, Zofia Marczak, Jan Małkowski, Zygmunt Osmołowski, Mariola Przybyłowska, Antoni Talko-Porzecki, Hanna Sokołowska, Małgorzata Sokołowska, Tadeusz Strumiłło, Zygmunt Wiktor. Wystąpią również: Beata Pilch oraz Bogdan Renczyński. Specjalne podziękowania dla: Teatru Bagatela, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Fundacji Galerii Foksal, Instytutu Teatralnego oraz Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. ● Czas trwania: 45 minut. Obowiązuje bilet wstępu.

09.10.2014 (Czwartek)
18.00
PERFORMaNCE

Marvin Gaye Chetwynd łączy teatr lalkowy Jesus and Barabbas oraz performance The King z motywami pochodzącymi z filmu Dresser (1983) i „ognistym” kostiumem zaprojektowanym przez Inigo Jones. Działanie jest wynikiem pracy z grupą krakowskich i brytyjskich performerów. Na oprawę muzyczną wydarzenia składają się wykonywane na żywo odgłosy burzy, fragment utworu Alibabek oraz perkusyjny remix autorstwa Jędrzeja Cichosza. Występują: Marta Bakst, Jacob Blandy, Richard Whitby, Jaśmina Polak, Joonas Kalervo Valkama, Janek Sobolewski, Tomek Wlosok, Ania Antoniewicz, Bartek Cabaj.● Czas trwania: 30 minut. Obowiązuje bilet wstępu

11.10.2014 (Sobota)

20.30

PERFORMaNCE

Guy de Cointet tworzył prace oparte na tekście. Wykonywane przez siebie obiekty często wykorzystywał jako rekwizyty i scenografię w swoich teatralnych performansach. Jego realizacje to niejednokrotnie literackie łamigłówki, których bohaterami głownie są kobiety. Po raz pierwszy w Polsce zostaną zaprezentowane trzy performanse tego artysty w wykonaniu aktorki Mary Ann Duganne Glicksman: Dwa rysunki (1974), Dziennik mojego ojca (1975) orazIdąc na targ (1979). Na zakończenie wieczoru odbędzie się spotkanie z publicznością. Projekt zrealizowany jest przy współpracy z Krakowskimi Reminiscencjami Teatralnymi, dzięki uprzejmości Guy de Cointet Estate oraz Air de Paris, Paryż. © Wszystkie prawa zastrzeżone. ● Czas trwania: 45 minut. Obowiązuje bilet wstępu.

15 – 16.11.2014
22 – 23.11.2014

12.00

Warsztaty

Zapraszamy wszystkich zainspirowanych wielkoformatowymi rzeźbami Joanne Tatham i Toma O’Sullivana na warsztaty, na których będą mogli wykonać własne trójwymiarowe tekturowe rzeźby z ulubionych dwuwymiarowych obrazków. Warsztaty prowadzone w języku polskim i angielskim rozłożone będą na dwie sesje. ● Wiek: 6 –10 lat. Czas trwania: 2 godziny. Obowiązują zapisy.

Nic 2 razy jest pierwszym w Polsce wydarzeniem, realizowanym w ramach otwarcia nowej siedziby Cricoteki, które na tak dużą skalę łączy w sobie wystawę z performansem. Wezmą w nim udział współcześni artyści działający na styku teatru, sztuk wizualnych i performatywnych. Projekt, będący rozwinięciem koncepcji Tadeusza Kantora, nie tylko odnosi się do idei obiektów readymade czy sztuki zapożyczenia, ale podejmuje również takie tematy jak archiwizacja, czy kolekcjonowanie tzw. sztuki żywej. Motywem przewodnim będzie materialność performansu, teatralizacja samej przestrzeni wystawienniczej, a także kwestia przedmiotu teatralnego oraz roli, jaką dzisiaj przypisują mu artyści.

 

Ekspozycja będzie mieć charakter mise-en-scène, gdzie poszczególne obiekty stworzą rodzaj kolażowej instalacji. Niektóre prace prezentowane na wystawie to bezpośrednie nawiązanie do historii teatru, jak choćby kurtyna wykonana przez Ullę von Brandenburg, czy instalacja Jima Shawa wykorzystująca horyzont teatralny. Nic 2 razy otwiera Maszyna aneantyzacyjna, obiekt Tadeusza Kantora (Wariat i zakonnica, 1963), który pełni rolę łącznika pomiędzy kolekcją a wystawą sztuki współczesnej.

 

W ramach uroczystości otwarcia zaprezentowany zostanie performance Oskara Dawickiego, koncert Jaapa Blonka, film Michaela Portnoya, opera Shany Moulton i Nicka Hallett'a, oraz przedstawienie Catherine Sullivan, zrealizowane we współpracy z warszawską grupą teatralną Opera Buffa.

 

13 września – 23 listopada 2014

Cricoteka, Ośrodek Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora, Kraków

kuratorka: Joanna Zielińska

Paweł Althamer

(ur. 1967) mieszka w Warszawie. Tworzy przede wszystkim rzeźby, filmy wideo, akcje performatywne oraz instalacje. Jego prace są zaangażowane społecznie oraz interaktywne, często współpracuje z innymi artystami, społecznościami i publicznością. Do udziału w wystawie Frühling, która odbyła się w 2009 roku w Museum Fridericianum w Kassel, zaprosił miejscowych uczniów. Na potrzeby wystawy Bródno 2000 zorganizował duży performance grupowy – mieszkańcy wieżowca na warszawskim osiedlu włączyli/ wyłączyli światło, w wyniku czego na ścianie domu pojawiła się liczba „2000”. To połączenie sztuki, akcji społecznej i ingerencji w lokalną scenerię ma miejsce na jeszcze większą skalę w projekcie Wspólna Sprawa, rozpoczętym w 2008 roku i trwającym do dzisiaj. Althamer wraz z rodziną i przyjaciółmi odwiedził do tej pory Belgię, Brazylię i Mali, gdzie wspólnie dokonali artystycznych interwencji w życiu codziennym lokalnych mieszkańców. Od roku 1994 Althamer prowadzi warsztaty rzeźbiarskie z Grupą Nowolipie. Grupa działa przy Państwowym Ognisku Artystycznym na ulicy Nowolipki na warszawskiej Woli – warsztaty są formą rehabilitacji i terapii dla chorych na stwardnienie rozsiane. Razem stworzyli między innymi rzeźbę Sylwia, zdobiącą fontannę w Parku Rzeźby na Bródnie oraz City Hall Park w Nowym Jorku. FOTO

Jaap Blonk

(ur. 1953) mieszka w Holandii. Jest kompozytorem, performerem i poetą. Pod koniec lat 70. XX w. zaczął grać na saksofonie i komponować. Kilka lat później odkrył swój talent do występów wokalnych – początkowo recytował poezję, następnie włączył do swojego repertuaru także improwizacje i własne kompozycje. Przez blisko dwadzieścia lat głównym narzędziem służącym mu do odkrywaniu nowych dźwięków i pracy nad nimi był głos. Jako wokalista wyróżnia się silną osobowością sceniczną oraz prawie dziecięcą swobodą improwizacji, połączoną z wyjątkowym wyczuciem struktury. Dzięki zastosowaniu granej na żywo muzyki elektronicznej, zakres i spektrum jego koncertów znacznie się poszerzyły. Kilkakrotnie współpracował z Golanem Levinem, komputerowym artystą wizualnym. Wśród prac Blonka znajduje się kilka słuchowisk napisanych na zamówienie radia i telewizji. FOTO

Ulla von Brandenburg

(ur. 1974) obecnie mieszka w Paryżu. Swoje prace tworzy przy pomocy różnych mediów: filmu, rysunku, instalacji i performansu. W jej działalności można zauważyć wpływ kształcenia w zakresie scenografii oraz sztuk wizualnych oraz inspirację historią, często wydarzeniami z późnego wieku XIX (informacje o nich pozyskuje z literatury, sztuk wizualnych, teatru ekspresjonistycznego, filmów hollywoodzkich, szachów oraz magii, a także pre-freudowskiej psychoanalizy). Jedną z jej ulubionych form jest teatr cieni czy tableau vivant – „żywy obraz” popularny w XVIII wieku, będący kombinacją sztuki i teatru, gdzie modele zostają ustawieni w formie nieruchomego obrazu. W wielu instalacjach artystka wykorzystuje architekturę miejsca, w którym praca jest prezentowana. Przy pomocy tkanin – kurtyn i misternych zasłon wykonanych w technice patchworków – tworzy fantazyjne, teatralne przestrzenie. FOTO

Marvin Gaye Chetwynd

(ur. 1973) mieszka w Glasgow. W ostatnich dziesięciu latach wspólnie z wędrowną trupą aktorów amatorów zrealizowała wiele wystaw i performans w całej Europie. W pracach inspirowanych kinem i telewizją, literaturą, historią sztuki oraz filozofią artystka wykorzystuje własnoręcznie robione kostiumy i dekoracje. Chetwynd korzysta z tradycyjnych form teatralnych – od dramatu brechtowskiego do teatru lalkowego, których elementy często łączy w jednym przedstawieniu. Powstają dzięki temu widowiska przystępne, zabawne, choć niejednoznaczne. Chetwynd studiowała antropologię, a ideę brikolażu stosuje zarówno jako technikę działań fizycznych, jak i naczelną zasadę zestawiania odmiennych obrazów i figur. Pojawiające się w stworzonym przez nią satyrycznym świecie postaci takie jak Neron, Mae West, Karol Marks i Jabba the Hutt żyją wygodnie – choć niekoniecznie bezkonfliktowo – obok siebie. Nieformalny charakter wystąpień Chetwynd oraz swobodne mieszanie materiałów pochodzących z elitarnych i popularnych źródeł, prowadzi do stworzenia demokratycznej przestrzeni do badania idei dotyczących historii, klas i kultury współczesnej. FOTO

Guy de Cointet

(1934–1983) był artystą francuskiego pochodzenia mieszkającym w Kalifornii. Tworzył prace oparte na tekście oraz obiekty, które często wykorzystywał jako rekwizyty lub elementy scenografii w teatralnych akcjach performans. Jedna z jego realizacji łączyła literacką łamigłówkę, opartą na prozie Raymonda Roussela, z wątkami z telewizyjnej opery mydlanej. Performans odgrywane były przez aktorów, np. gwiazdę Fabryki Vivę oraz komika, karła Billy’ego Barty’ego. Krytyk teatralny Frantisek Deak, pisząc o podejściu strukturalistycznym Cointeta, widocznym w sztukach takich jak Tell Me (1979), w której modnie ubrane aktorki w różny sposób opisują białą kwadratową tablicę, na której widnieją czarne drukowane litery A, D, M i T, zauważył, że artysta zestawia „zwykłą, codzienną rozmowę z nieprzekonywującym językiem literackim… [wskazując,] że są to osobne style oraz że, z pewnej perspektywy, zwykła rozmowa może wyglądać równie niewiarygodnie”. Jego prace miały wpływ między innymi na takich artystów jak Paul McCarthy, Mike Kelley oraz Catherine Sullivan. FOTO

Nick Hallett

(ur. 1974) jest kompozytorem, wokalistą i animatorem kultury. Projekt Whispering Pines 10, zrealizowany wspólnie z artystką Shaną Moulton, był prezentowany m.in. w: The Kitchen, SFMOMA oraz Museum Warhola, trwają prace nad jego internetową adaptacją. Hallett jest dyrektorem muzycznym oraz producentem Joshua Light Show, grupy artystów tworzących life cinema w duchu psychodelicznej estetyki lat 60. XX w. Re:New Re:Play – pierwsza rezydencja artystyczna w nowojorskim New Museum w 2009 r., została przyznana Nickowi Hallettowi. W jej ramach artysta zajmował się śpiewem jako medium artystycznym, a jego dokonania prezentowano podczas Biennale Performa w 2007 oraz 2009 roku. Jako wokalista Hallett występował w operach Anthony’ego Braxtona i Susie Ibarry, wystawiał też interpretacje prac Meredith Monk and Karlheinza Stockhausena. W latach 2000 – 2003 prowadził wideo-performatywny Plantains. Hallett pracuje obecnie nad nową partyturą dla choreografa Billa T. Jonesa, której pierwsze wykonanie planowane jest na rok 2015. FOTO

Oskar Dawicki

(ur. 1971) mieszka w Warszawie. Z wykształcenia jest malarzem, ale już w trakcie studiów zainteresował się sztuką performans, której pozostał wierny w kolejnych latach. W roku 2000 w kręgu jego zainteresowań pojawiły się też prace wideo, fotografia, dokumentacja oraz obiekty i instalacje. Tworzone przez niego prace mają charakter postkonceptualny oraz nieco groteskową, ironiczną, a nawet absurdalną atmosferę. W swojej twórczości Dawicki łączy element romantyczno-tragiczny (odzwierciedlający w znaczącym stopniu dylematy egzystencjalne samego artysty) z poetyką i krytycznym wymiarem sztuki konceptualnej. Autorefleksja na temat statusu współczesnego artysty ściśle wiąże się tu z namysłem nad własną tożsamością, jej ulotnością, konwencjonalnością, lekkością i wątłością. Zakłopotanie, niezgoda, komplikacja są pożywką dla wyobraźni artysty, natomiast za najbardziej obiecujący aspekt sztuki Dawicki uznaje jej bezproduktywność. FOTO

Jens Hoffmann

Jest pisarzem i kuratorem wystaw. Obecnie pełni funkcję zastępcy dyrektora nowojorskiego Muzeum Żydów, gdzie nadzoruje wystawy, kolekcje oraz programy publiczne. Był kuratorem ponad 50 wydarzeń na całym świecie i opublikował ponad 200 tekstów o sztuce i organizacji wystaw. W latach 2002-2006 Hoffmann był dyrektorem artystycznym w ICA w Londynie, a w latach 2007-2012 dyrektorem w Instytucie Sztuki Współczesnej CCA Wattis w San Francisco, gdzie odpowiadział za program rezydencji Capp Street Project. Trwający od 1983 roku projekt poświęcony był tworzeniu oraz prezentacji instalacji artystycznych. FOTO

Tadeusz Kantor

(1915–1990) mieszkał i pracował w Krakowie. Był jednym z najważniejszych polskich artystów XX wieku, aktywnym na polu sztuk wizualnych, a także performatywnych. Uważa się go za reformatora teatru, tworzącego pod wpływem idei artystów awangardowych. Dla Kantora biografia i jego galicyjski rodowód były zawsze jednym z ważniejszych punktów odniesienia, czemu daje szczególny wyraz w późniejszych spektaklach, jak Umarła klasa czy Wielopole, Wielopole. Od dziecka marzył o stworzeniu „obrazu, który by się ruszał”. Jako metaforę swojej twórczości podawał motyw wędrówki. Działalność teatralna była nierozerwalna z jego realizacjami plastycznymi. Kantor stworzył wiele teorii na temat swojej praktyki artystycznej, napisał również szereg manifestów, dzieląc swoją twórczość na okresy, w których rozmaite koncepcje ulegają przekształceniom. Dzięki światowym tournée z grupą teatralną Cricot 2 (założoną w połowie lat 50. XX w.) Tadeusz Kantor zdobył w latach 70. XX wieku światową sławę. W 1980 roku założył Cricotekę – „Żywe archiwum” teatru Cricot 2, które istnieje do dziś. FOTO

Shana Moulton

(ur. 1976) mieszka na Brooklynie w Nowym Jorku. W swoich pracach wideo oraz performansach tworzy sugestywne parafrazy. Dla Shany Moulton istotna jest biografia – w swoich pracach odwołuje się do wyobraźni dziecka oraz okresu dorastania. Inspiracji szuka w programach telewizyjnych dla dzieci, w amerykańskiej kulturze popularnej oraz ikonografii dnia codziennego. Niepokojący, drwiący humor łączy z wrażliwością ery pop; Moulton odgrywa postać, której interakcje z codzienną rzeczywistością mają charakter zarówno przyziemny, jak i surrealistyczny, a odbywają się w sferze domowej, nieznacznie przekształconej. Animując zagadkowe, być może magiczne elementy wystroju domowego wnętrza, Moulton nawiązuje więź z przedmiotami, które są jednocześnie banalne i niezwykłe. FOTO

Paulina Ołowska

(ur. 1976) mieszka w Rabie Niżnej i w Krakowie. Interesują ją prywatne mitologie i fantasmagoryczne narracje na marginesach oficjalnego dyskursu, a jej prace sytuują się pomiędzy historią prywatną i powszechną. W swoich projektach krytykuje narracje modernizmu, bada luki w historii ruchów awangardowych oraz związki pomiędzy polityką a sztuką, modą i dizajnem. Artystka chętnie łączy ze sobą instalacje, malarstwo, obiekty, objet trouvé, materiały archiwalne czy fragmenty muzealnych kolekcji i działania performatywne. Z jednej strony kieruje nią „nostalgiczny impuls”, z drugiej – charakter lokalnej historii, o której chce opowiedzieć. W tym celu sięga po ceramikę, krawiectwo, wzornictwo, „robótki ręczne” – wszystkie te dziedziny, za którymi „chowała się” kobieca kreatywność. Często podejmuje wątek artystki w pracowni, zdradzając prywatne fascynacje takimi postaciami jak Zofia Stryjeńska, Pauline Boty czy Alina Szapocznikow. Mimo doświadczeń ze sztuką międzynarodową, artystka wciąż najwięcej czerpie z polskiej tradycji. FOTO

Teatr Opera Buffa

został założony przez Katarzynę Wińską w 1998 roku. W swojej sztuce o chorobach psychicznych pt. Solo—Extra Reality Show Wińska postanowiła obsadzić pacjentów warszawskich ośrodków leczenia zaburzeń psychicznych. Pierwszy spektakl odbył się w Teatrze Rozmaitości. W szesnastoletnim dorobku Opery Buffa znajduje się czternaście utworów dramatycznych, poprzez które teatr ten stara się pokazać rzeczywistość oczami chorych na schizofrenię. Na scenie aktorzy nie deklamują, ale odgrywają pantomimę. Ścieżka dźwiękowa w przedstawieniach to montaż z nagrywanych na magnetofon wielogodzinnych prób czytanych. Do scenariusza reżyserka włącza spontaniczne komentarze aktorów, ich wspomnienia, kłótnie, sny, w których często pojawia się wątek doświadczenia choroby psychicznej. Działalności Opery Buffa poświęcono kilkanaście programów radiowych, reportaży telewizyjnych i prasowych. Powstał też film dokumentalny o aktorach, pt. Komedianci. FOTO

Stephen i Timothy Quay

(ur. w 1947 w Pensylwanii) mieszkają w Londynie. Ilustratorstwo studiowali w Filadelfii, a następnie w Royal College of Art w Londynie, gdzie w latach 70. XX w. zaczęli kręcić krótkometrażowe filmy animowane. W ich twórczości można zaobserwować inspirację tradycją animacji wschodnioeuropejskiej; w filmach Braci Quay rzuca się w oczy dbałość o szczegóły, godna podziwu umiejętność posługiwania się kolorem i fakturą, a także niecodzienne podejście do zagadnienia ostrości i ruchu kamery, co sprawia, że ich dzieła są unikalne i rozpoznawalne. Największą sławą cieszy się ich klasyczny już film z 1986 roku zatytułowany Ulica krokodyli, uznany ostatnio przez reżysera Terry’ego Gilliama za jeden z dziesięciu filmów animowanych wszech czasów. Bracia Quay to mistrzowie miniaturyzacji, którzy na swoich niewielkich planach zdjęciowych stworzyli niezapomniany świat, przypominający krajobraz z dawno wypartych dziecięcych marzeń. FOTO

Michael Portnoy

mieszka w Nowym Jorku. Jest amerykańskim artystą multimedialnym oraz trenerem behawioralnym. Wykorzystuje w nich serię plansz do „abstrakcyjnych gier hazardowych” i inspirowane nimi rzeźby, a także gry konwersacyjne (w których z kolei widać odwołania do siedemnastowiecznych języków uniwersalnych i taksonomicznych).Wypracowany przez siebie rodzaj absurdalnych i dyktatorskich interakcji z uczestnikami nazywa „stalinizmem relacyjnym” – „modna obietnica, że dzieło sztuki oferuje magię demokratyzacji, przemieniając interrelacyjne kody w coś przyjemniejszego, zostają odrzucone, podkreślona zostaje natomiast nadrzędna rola artysty jako wytwórcy i wykonawcy…” (Tirdad Zolghadr, Creamier: Contemporary Art in Culture: 10 Curators, 100 Contemporary Artists, 10 Sources, Phaidon Press, 2010). FOTO

Jim Shaw

(ur. 1952) mieszka i pracuje w Los Angeles. Jest malarzem abstrakcyjnym, w swoich pracach nawiązuje do imaginarium marzeń sennych, kultury popularnej oraz przeróżnych „dziwacznych tematów”. Po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę świata sztuki w latach 80. XX w. serią prac zatytułowaną My Mirage, poświęconą prozaicznym przemyśleniom nastolatka Billy’ego, który najpierw wpada w psychozę, a następnie nawraca się na chrześcijaństwo. Billy żyje w świecie przeładowanych wizualnie powieści brukowych, komiksów, płyt i psychodelicznych plakatów z lat 60. i 70. Jego zainteresowania dotyczą rzeczy przyziemnych, niektórzy określiliby je jako pornograficzne. Od tamtej pory artysta stworzył wiele prac, w tym rysunki, rzeźby, grafiki i fotografie, w których można odnaleźć elementy pop artu, neoekspresjonizmu, realizmu i surrealizmu. Rozpoczęty w latach 90. projekt Oism bada fikcyjną religię z zastosowaniem takich mediów jak instalacje wideo (przypominające zarówno musicale Busby Berkeley’a jak i instruktażowe filmy wideo z aerobikiem z lat 80.) czy odnalezione przez siebie obrazy utrzymane w stylu Oist. Wieloaspektowa twórczość Shawa bez skrępowania inspiruje się historią sztuki (art brut, Vincent van Gogh, Salvador Dalí, René Magritte, Max Ernst), amerykańskimi ekspresami do kawy czy filmami o zombie. FOTO

Catherine Sullivan

(ur. 1968) amerykańska artystka działająca w Chicago. W swojej twórczości wykorzystuje różne media – teatr, film, wideo, fotografię, pismo i rzeźbę. Stworzyła kilka akcji performansów i prac teatralnych, w których odtwórcy zderzeni zostają z tekstem, stylistyczną oszczędnością, rekonstrukcją przedstawień historycznych, dyscypliną gestów i choreografią oraz konceptualną ortodoksją. W jej działalności można odnaleźć liczne odniesienia historyczne i kulturowe, artystka chętnie współpracuje z innymi twórcami, np. z kompozytorem Seanem Griffinem. Prace realizuje często w scenografiach pochodzących z innych, zupełnie odrębnych produkcji, a także w miejscach, których funkcja społeczna przysłania mise en scène tworzoną przez Sullivan. Efektem tych wielopoziomowych wpływów i odniesień jest pełna niepokoju wrażliwość polityczna i społeczna. FOTO

Joanne Tatham

Tom O’Sullivan

pracują razem od 1995 roku, tworząc enigmatyczne obrazy, obiekty rzeźbiarskie i instalacje. Ich prace często przypominają tajemnicze rekwizyty z awangardowych sztuk. Projektowane są na potrzeby najróżniejszych scenariuszy, w których aktywizują otoczenie i zachęcają widzów do wzięcia udziału w absurdalnym spektaklu. Tatham i O’Sullivan często na nowo przedstawiają i opracowują w różnych formatach obrazy i obiekty wykorzystane przez siebie wcześniej. Praca stworzona dla Art Now – Think, Think Thingamajig; what do you represent? (2006) – to odtworzenie na żywo jednego z serii rysunków, w którym obiekty rzeźbiarskie wchodzą w interakcję z postaciami w garniturach i cylindrach. Na rysunku Think, Think Thingamajig, think (2005), sześcian z różowymi rombami na czarnym tle (Think Thingamajig), który po raz pierwszy zaprezentowano publiczności w 2003 roku, staje się kostiumem dla performera. Przekształcając tę scenę w żywą rzeźbę w galerii sztuki, Tatham i O’Sullivan sprawiają, że w jedno łączą się obraz, obiekt i wydarzenie. FOTO

Nic 2 razy / Nothing Twice

12 września – 23 listopada 2014
Ośrodek Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora Cricoteka

 

kuratorka: Joanna Zielińska

aranżacja wystawy: Robert Rumas Studio

opracowanie graficzne i wideo: Noviki

 

telefon: +48 12 421 69 75

e-mail: cricoteka@cricoteka.pl

adres: Nadwiślańska 2–4 , Kraków

FB